Kolejne badania pokazują, że w katolickiej od wieków Hiszpanii zmniejsza się liczba chrześcijan, rośnie stopień zeświecczenia społeczeństwa, a dopełnieniem obrazu jest zauważalny wzrost zainteresowania innymi religiami[1]. Czy daleko nam do Hiszpanów? Wydawać by się mogło, że pokłady konformizmu są w Polsce niewyczerpane w tej delikatnej materii. Tymczasem wiele osób odkrywa w sobie potrzeby duchowe, których nie może zaspokoić na mszy w kościele, obchodząc jorcajt, czy medytując.
Budda po hiszpańsku (Benalmadena, 2011)
Zaryzykuję stwierdzenie, że niereligijny, etycznie postępujący człowiek może per saldo poświęcić więcej czasu dla rodziny, przyjaciół, a przede wszystkim dla… samego siebie. Jeżeli jego podejście do duchowości jest dalekie od tradycyjnego, to – zamiast krytykować – należałoby przyjrzeć się jego osobliwej drodze przez życie. Wielkim nieporozumieniem jest nazywanie takiego stanu ułomnością. Szczególnie, gdy dotyczy to człowieka, który świadomie odrzucił tradycję, w której został wychowany. Może to stanowić smutne doświadczenie dla jego rodziny, jednak… nie musi. Dziecko nie jest przecież kopią matki lub ojca. Zrozumienie tej kwestii pozostaje jednak w wielu rodzinach w sferze marzeń.
W co wierzyli ludzie pięć tysięcy lat temu? Animizm i politeizm królowały jak ziemia długa i szeroka. Dziś monoteizmy mocują się z duchowością Dalekiego Wschodu oraz podejściem niereligijnym. Co będzie za kolejne pięć tysięcy lat? Panta rhei.
[1] http://archiwum.rp.pl/artykul/645179-Mlodzi-wola-Almodovara.html
http://www.polskieradio.pl/78/1227/Artykul/1436438,Hiszpania-kraj-40-religii
PS [28 czerwca 2015]. Jakie było moje zdziwienie, gdy w trakcie przeglądu prasy w radiowej Trójce usłyszałem o artykule, który mógłby stanowić odpowiedź na moje pytanie (retoryczne?) o to, czy daleko nam do Hiszpanów. Blisko, coraz bliżej: http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/1623415,1,coraz-wiecej-nieochrzczonych-dzieci-w-polsce-skad-ten-trend.read