Piotr Bulski

Wystarczy przeczytać Oczy zasypane piaskiem Pawła Smoleńskiego, rozpocząć lekturę Ameksyki autorstwa Eda Vulliamy’ego, obejrzeć filmy Sicario, Syriana i Big Short: chciwość i bieda, niezaspokojone żądze i brak podstawowych środków do życia, walka służb specjalnych o wpływy na drugim końcu świata i szukanie resztek wody, by ugasić pragnienie… Czy to zbeletryzowane historie wprost z księgarnianych półek i filmy z pachnących popcornem kinopleksów? Nie, to wszystko dzieje się naprawdę!

Niezależnie od tego, czy chodzi o narkotykowe szaleństwo i związane z nim tragedie zdesperowanych Meksykanów, egzotycznie brzmiące transakcje na rynku instrumentów pochodnych, którymi grupki speców żonglują za pomocą skomplikowanych algorytmów, czy o podsycanie fanatyzmu w krajach Bliskiego Wschodu, świat coraz bardziej przypomina mi kocioł wrzącej zupy, do której co rusz ktoś dorzuca kolejne składniki, ale nikt nie dba o przepis.

Czy wizyty papieża Franciszka w Izraelu/Palestynie i na granicy amerykańsko-meksykańskiej będą miały realny wpływ na sytuację milionów ludzi żyjących w tych miejscach? Odprawiane msze, uściski dłoni z dyplomatami, pokojowe zapewnienia i… opresyjna, obezwładniająca codzienność, która rzadko gości w programach informacyjnych. Za to sprawia, że zwykły człowiek przekracza cienką, czerwoną linię. By przeżyć, by żyło się odrobinę lepiej. Bo w imię czego ma cierpieć każdego, kolejnego dnia?

Wielki Kucharz chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, na jak poważną próbę wystawi swój autorytet. A może został tylko wymyślony, by dać udręczonym ludziom nadzieję?

PS [1 czerwca 2016]. W tym kontekście sprawy z naszego podwórka – przeciąganie liny między lewicą a prawicą, obozem władzy i opozycją, samorządem a parafią, biznesem i administracją – wydają się niewiele znaczącym rattle & hum w wykonaniu przerośniętych dzieciaków na bezpiecznym placu zabaw.

Na drodze prowadzącej z Kielc do Łodzi nie sposób się zgubić, bo im bliżej stolicy niegdysiejszej ziemi obiecanej, tym więcej napisów nawiązujących do odwiecznej wojny kibolskiej Widzew – ŁKS. Osoba niezorientowana w sytuacji demograficznej Polski mogłaby wręcz pomyśleć, że miłośnicy piłki nożnej wypisują piktogramowe peany na cześć swoich ulubieńców.

Przystanki i ściany przydrożnych budynków to jednak arena niewybrednych wybryków wandali. Bo ciężko sobie wyobrazić, by ci specyficzni obywatele dokonywali jakiejkolwiek analizy swoich poczynań. Cóż, gładź mózgowa występuje powszechnie, a niemal nieobecny w kraju naród staje się potrzebny niczym chleb powszedni. Same gwiazdy: Sulejów, Piotrków Trybunalski, Pabianice. Centrum tego ostatniego miasta było wyjątkowe rozgwieżdzone w poprzedni weekend:

W ramach eksperymentu socjologicznego można by do obydwu klubów zatrudnić po kilku zawodników z Izraela. Najlepiej takich piłkarzy, w których żyłach płynie krew z kraju przodków. Niech przyjadą, postrzelają trochę bramek… Kto wie, może w ten sposób zaoszczędziłoby się na kosztach usuwania tych bazgrołów z murów?

Przy tych samych drogach roi się od krzyży upamiętniających ofiary wypadków drogowych (z nasadzonym kaskiem motocyklisty albo kołpakiem nielichej marki) i katolickich kapliczek. Czy od liczby tych obiektów małej architektury przybywa ludziom rozumu lub wrażliwości? Pójdę – nie, pojadę, w końcu sama Unia Europejska mi to ułatwia! – jeszcze dalej w tych rozważaniach. Pobocza dróg zaawalone są znakami drogowymi, których samo nazwanie w trakcie prowadzenia auta graniczy z cudem. Proszę spróbować wypowiedzieć na głos, co oznaczają te wszystkie trójkąty, koła i prostokąty, albo zastanowić się nad sensem niektórych tablic informacyjnych. Kiedyś zabrakło mi pary w płucach, gdy zacząłem tłumaczyć synowi, co oznaczają kolejno mijane czerwone i niebieskie obwódki, żółte i białe pola, nie mówiąc już o napisach na niebieskich i zielonych tabliczkach.

A gdyby tak usunąć wszystkie te pomoce drogowe, łącznie z całym pikietażem i semafornią. Masz, drogi kierowco, samochód, drogę i regułę prawej ręki? To jedź, na zdrowie. Zaoszczędzony w ten sposób grosz publiczny przeznaczyłbym na wzmocnienie litrażu samochodów służb mundurowych i wyposażenia ambulansów pogotowia ratunkowego. Może by jeszcze zostało na skromną dotację dla żydowskich klubów piłkarskich?

Every cloud has a silver lining?

Zmarł ksiądz Jan Kaczkowski[1]. Od dzieciństwa zmagał się z problemami ze zdrowiem, niedowładem części ciała i poważną wadą wzroku. Przegrał długą walkę z nowotworem mózgu. Niepokorny, bezpośredni, inteligentny, dowcipny i skromny[2]. Nagradzany wielokrotnie za działalność na rzecz osób nieuleczalnie chorych. Żył zaledwie 38 lat. Niezbadane są wyroki boskie? To stwierdzenie tylko przyprawia mnie o irytację! Jest jak piasek w ustach, bo zgrzytanie na nic się nie zda w takiej sytuacji, a można sobie uszkodzić szkliwo na zębach.

Pomysł księdza Kaczkowskiego na krzesełko nieszczęścia, tj. martwienia się kłopotami godzinę dziennie, wyłącznie o danej porze, uważam za błyskotliwy. Po prostu, brak odpowiedniej koncentracji na problemie może być przyczyną poczucia nieszczęścia, a na pewno niezadowolenia z jakości życia.

Walter Mitty to dla mnie filmowy odpowiednik księdza Kaczkowskiego. W filmie Bena Stillera główny bohater żyje ciągle w świecie marzeń, jest nieszczęśliwym, zagubionym czterdziestolatkiem. Dzieje się to do czasu, gdy problemy w pracy (i nie tylko) zmuszają go do walki o samego siebie. Nie zamierzam opowiadać fabuły, napiszę jedynie, że ścieżka dźwiękowa do filmu jest wyjątkowa, a wyraz twarzy Waltera Mitty w trakcie zjazdu deskorolką po islandzkich serpentynach – bezcenny.

Dokąd zaprowadzą mnie własne ścieżki? It’s high time major Tom faced the truth!

[1] http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25525,zmarl-ksiadz-jan-kaczkowski.html

[2] http://www.tygodnikpowszechny.pl/sklepany-przez-kosciol-kocham-kosciol-17782

W tarnowskiej katedrze (2010)

Dzień Judaizmu w Kościele Katolickim w styczniu 2010 r. Pomyśleć, że pojechałem wtedy na jego obchody do Tarnowa, zabierając ze sobą żonę i niespełna 3-letniego synka. Chciałem zobaczyć na żywo ludzi, którzy poświęcają się idei dialogu międzyreligijnego. Widok rabina Alona Goshen-Gottsteina, przemawiającego tuż obok masywnego krucyfiksu zrobił na mnie niezapomniane wrażenie!

Lektura najnowsza (2016)

Parę tygodni temu przeczytałem w eseju rabina Abrahama J. Heschela Żadna religia nie jest samotną wyspą, że (…)każdy chrześcijanin powinien mieć świadomość, że świat bez Izraela będzie światem bez Boga Izraela. Z drugiej strony, każdy Żyd powinien uznać znakomitą rolę i udział chrześcijaństwa w Bożym planie zbawienia wszystkich ludzi. Słowa te pochodzą z 1966 roku!

W książeczce W Ziemi Świętej, stanowiącej zapiski ks. Adama Bonieckiego z podróży do Izraela w 2015 r., przeczytałem z kolei o tym, że niemal nikt nie słyszał tam o rabinach twierdzących, że chrześcijaństwo nie jest avoda zara (hebr. bałwochwalstwo), jak mało wiedzą Żydzi o soborowej deklaracji Nostra aetate[1], a także z jakimi wyzwaniami muszą się liczyć Żydzi-konwertyci czyli katolicy języka hebrajskiego.

Czego się spodziewałem, wracając kilka lat temu z Tarnowa? Cóż, naiwność to ludzka rzecz. Ciekawe, co katolicy wiedzą o Dabru emet[2], żydowskim oświadczeniu na temat chrześcijaństwa…

[1] http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IR/pk201544-nostra.html

[2] http://www.prchiz.pl/prchizwypzyd1popup.html

Tuż po spotkaniu z autorem (Kazimierz, 2014)

W książce Arab strzela, Żyd się cieszy,  jeden z rozmówców Pawła Smoleńskiego twierdzi, że obydwa narody mają tę samą, paskudną cechę – wspominają tylko własne krzywdy. Przypominają przedszkolaków, którzy bawią się w tym samym miejscu, rozmawiają ze sobą, ale nikt nikogo nie słucha. W izraelskiej piaskownicy ta rozmowa toczy się na temat życia i śmierci, a Izrael staje się wrogiem samego siebie – wspólnym dla Żydów i Arabów!

To pozycja niemiła dla filosemitów i bardzo niewygodna dla zwolenników idei syjonizmu. Dziennikarz patrzy na Izrael oczami Palestyńczyków, zarówno tych niewykształconych, jak i profesora uniwersytetu, wojujących feministek i chłopaków szukających prostych uciech, artystów i sklepikarzy, muzułmanów i chrześcijan, kibiców piłki nożnej, biznesmenów i polityków… Zadziwiająca i barwna mozaika opowieści, z których płynie jeden, przygnębiający wniosek: Żydzi mieszkający w swoim państwie nie chcą otworzyć oczu na problemy 1/5 społeczeństwa.

W 2014 r. na Festiwalu Kultury Żydowskiej na krakowskim Kazimierzu miałem okazję spotkać się z autorem[1]. Ależ byłem zaskoczony jego opowieściami z Izraela! Ziemia to obiecana, ale dla kogo? Czy to specyfika demokracji bliskowschodniej? Tak się chyba dzieje, gdy piasek z pustyni Negew zasypuje ludziom oczy. Czas na kolejną lekturę pióra Pawła Smoleńskiego….

[1] http://piotrbulski.pl/?p=1246